MARTINIĆI, Martinić, Martinovo

sl1

Martinići, panorama

sl1

Martinićska gradina, arheološki lokalitet

Etimologija

Prezime (patronimik) starijeg tipa (na -ići, a ne -ovići) od ličnog imena Martin, po svecu koga su i Srbi slavili (“sveti Mrata”). (A.L.)

Atribucija

Martinići

Martinić Martinovo

Geografski položaj

42° 34’ N, 19° 13’ E   
Selo (i pleme) u Crnoj Gori. Nalazi se severno od Spuža, na levoj strani Zete, 10 km istočno od Danilovgrada.

Istorijat

Ime Martinići pominje se u dva latinska dubrovačka spomenika u XIV v. (1322, 1323), ali je moguće da se radi o nekom plemenu iz Hercegovine.
Kod Martinića su se 1796, 1832. i 1877. odigrali bojevi između Turaka i Crnogoraca.

Epski kontekst

Skadarski vezir Mahmut Bušatlija krenuo je 1796. u pohod protiv Crne Gore i Brda (koji su bili na putu skorog ujedinjenja). Do borbe je došlo kod Martinića 11. juna 1796. Crnogorci su pobedili, pa su posle te bitke i Bjelopavlići i Piperi ušli u sastav Crne Gore. O ovoj bici pevaju pesme Vuk IV, 10, 11; SANU IV, 20; SM 168. Ostale pesme spominju Martiniće u kontekstu pohoda Omer-paše Latasa na Crnu Goru 1852–1853, nemira na granici sa Hercegovinom u 1857, i tursko–crnogorskih sukoba tokom 1862.
Druga bitka kod Martinića bila je 5, 16. i 19. juna 1877. u okviru tursko–crnogorskog rata. Petog juna su Crnogorci pod komandom Ilije Plamenca zaustavili Turke kod Martinića i sprečili njihov prodor ka Danilovgradu; 16. i 19. Turci su pokušali isto, ali su ih Crnogorci oba puta potisli u Spuž dok Turci najzad nisu odustali i povukli se. Tom prilikom zaplenjene su velike količine turskog oružja.

Martinićka gradina
Srednjovekovni grad u Martinićima: podignut je približno u vreme tzv. makedonske obnove, na zemljištu na kome nije bilo nikakvih građevina i gde preko starih građevina nisu podizane nove. Trajao je približno do XII v. Smešten je na ivici doline reke Zete, oko 2 sata hoda od njenog ušća u reku Moraču, gde se nalaze ostaci antičke Duklje. Položaj grada bio je pažljivo odabran na pravcu od Skadra, pored Skadarskog jezera, na Duklju i dalje dolinom Zete prema severozapadu. Postoji mišljenje da je u pitanju Porfirogenitova Lontodokla. Šafarik i Skok su smatrali da drugi deo reči potiče od grčkog imena za Duklju, pa zaključuju da se grad nalazio u blizini antičke Duklje (Doclea), što je Martinićki grad i bio.

Literatura

book1880Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti, I-XIV, Zagreb, с1880-1952.
book1970Vojna enciklopedija, 1-10, Redakcija vojne enciklopedije, Beograd 1970-1975.Beograd 1980.  cobiss
book1997Кораћ, В.: Мартинићи, средњовековна транспозиција концепције античког града, Зборник радова Византолошког института 36, Београд, 163-170.  [163-171]
book2002Енциклопедија православља, 1-3, „Савремена администрација", Београд 2002  [tom 2]  cobiss