KOM

Etimologija

Čest naziv za brda i planinske vrhove, verovatno u vezi sa okomit, okomiti se, nejasnog daljeg porekla (Skok II 131a); neki porede sa rum. < lat. coma u značenju ‘planinski greben’ (ЭССЯ 10, 179). (A.L.)

Atribucija

Istorijat

U pesmama se Kom pominje samo kao visoka planina, ali je na toj planini, na njenim obroncima, blizu sela Potkomlje, postojao utvrđeni grad (sada u ruševinama), sa iskopinama još iz rimskog doba. (Samo ime sela verovatno čuva uspomenu na nekadašnje podgrađe grada Koma.)
Ispod Koma prolazio je stari put koji je desnom obalom Neretve povezivao župu Kom sa Konjicom. Župa Kom (Com, Cora), koja se pominje u Letopisu popa Dukljanina, nalazila se na području Glavatičeva (Hercegovina), a Kom joj je bio župni grad. Župa Kom prvi put se pominje u XII v. kada je pripadala Podgorju, političkoj oblasti koja je obuhvatala područja Drine, Morače i Zete, uz gornji sliv Neretve zaključno sa rekom Ramom. Ta je oblast bila organizovana kao župa tokom čitavog XIV v. sudeći po naslednoj tituli župana u porodici Sanković. Kada je početkom XV v. porodica Sanković propala, župa je, sa najvećim delom Huma, pripala Kosačama. Godine 1444–1445. Kom je contato ili civitas, što se danas prevodi kao opština. Do sredine XV v. Kom je sigurno bio u rukama hercega Stefana. Turci su ga osvojili između 1455. i 1477. Posle toga je razoren a potom i napušten.
Kod Vuka u Rječniku: „mnoga se brda tako zovu, n. p. Kom u Vasojevićima”.

Epski kontekst

Pominje se u kontekstu bitke na Carevom Lazu 1712. (SM 8), utvrđivanja grada Meduna neodređeno kad (SM 27), drugog pohoda Omer-paše na Crnu Goru (Vuk VIII, 73), vojevanja na Kuče (Vuk IX, 10, 11), ženidbe kneza Danila (Vuk IX, 13) i drugih događaja važnih za crnogorsku istoriju.

Takođe i: manastir iz XV v. podignut na istočnim padinama ostrva Odrinska gora, zapadno od Žabljaka Crnojevića (Crna Gora). Bio je zadužbina Đurđa i Lješa Crnojevića koji se u istorijskim izvorima pominju između 1403. i 1435. Obnavljan je u XVI i XX v. Kom je grobni hram Crnojevića, gospodara Crne Gore, pred konačni pad ove zemlje pod tursku vlast, krajem XV v. U manastiru su sahranjeni Đurađ i Lješ Crnojević, sinovi Stefana Crnojevića koji se pominje samo 1395, zatim Stefan II ili Stefanica (1451-1465) i njegova supruga Mara (Marija).

Literatura

book1957Vego, Marko: Naselja bosanske srednjevjekovne države, Svjetlost, Sarajevo  cobiss
book1958Anđelić, Pavao: Srednjovjekovni gradovi u Neretvi, Glasnik zemaljskog muzeja u Sarajevu, n.s. XIII, 179-231.
book1969Српски рјечник истумачен њемачкијем и латинскијем ријечима, сакупио га и на свијет издао Вук Стеф. Караџић, „Нолит", Београд 1969.  cobiss
book1975Даничић, Ђура : Рјечник из књижевних старина српских, 1 -3, фототипско издање „Вук Караџић", Београд 1975.  [1:468]